De marathon van Rotterdam is gestaakt. Het weer is prachtig, in De Bilt werd nog nooit tevoren zo vroeg in de lente een temperatuur van zo'n 28 graden bereikt. De vraag is waarom een massa-evenement als deze marathon nu wordt gestaakt. De reden die wordt opgegeven is dat er mensen door de warmte onwel zijn geworden en dat men erger wil voorkomen. Natuurlijk, de herinnering aan de wandelvierdaagse van Nijmegen van 2006 is nog vers. Twee doden waren te betreuren in die snikhete dagen; het was toen nog veel warmer dan vandaag.
Zou het kunnen zijn dat mensen teveel zijn geloven in de maakbaarheid van hun leven? Ik heb het gevoel dat veel mensen denken dat alles maar moet kunnen. Als er iets niet lukt, wordt de oorzaak steeds vaker in externe factoren gezocht. Mensen accepteren tenslotte ook het concept "ongeluk" niet meer. "Iemand" of "iets" moet de schuld hebben. Denk bijvoorbeeld aan het gebeuren met de tijdelijke trap tijdens een festival in de zomer van 2006 in Utrecht. Tientallen mensen stonden te hossen op een trap, die het vervolgens begaf. Daardoor ging iemand dood en raakten mensen gewond. Maar zoiets kun je toch verwachten? Ongelukken gebeuren. De ene keer houdt de trap het wel, de andere keer niet.
Terug naar de marathon. "Mind you": Dat is een hardloopwedstrijd over ruim 42 kilometer. Met de toenemende verdwazing rond de noodzaak van gezond leven zijn er steeds meer mensen die denken dat ze voldoende getraind zijn zo'n traject uit te lopen. Zijn de weersomstandigheden dan extreem, gaat het al snel mis. De organisatie is bang juridisch te worden aangesproken (iemand moet toch de schuld krijgen) en besluit de wedstrijd stil te leggen.
De moraal van dit verhaal: het leven is niet maakbaar. Toeval bestaat. een ongeluk zit in een klein hoekje. Wat een cliché's...
