Verified by Visa

Van: Verifiedbyvisa@support.com
Onderwerp: VerifiedByVisa: Uw account is geblokkeerd, controleer dan uw informatie
Datum: 17 december 2011 17:20:46 GMT+01:00
Aan: jpkalff@hetnet.nl

Geachte klant

Het beschermen van Uw Card tegen het gebruik toestaan is niet onze eerste zorg. Grasse Deze nieuwste update, vragen wij alleUw bank biedt de nieuwe ontwikkeling is Controles niveau van veiligheid door Visa (Verified by Visa) en MasterCard Veiligheid (Mastercard Relief Code) om onze klanten te dienen en ervoor te zorgen betere bankdienst, tegen de activiteiten frauduleus
onze opdrachtgever tot de informatie en update de cordinaten van uw bank en uw account Card of bankpas door te klikken op op de link hieronder.

Klik hier om uw formulier toegang veiligheid.


Opmerking: Dit is een derde en laatste herinnering nodigen u uit om uw toegang tot de vorm veilig mogelijk te maken, anders Wij zijn niet verantwoordelijk voor de doorstroming ongebruikelijk op uw card of ongebruikelijke toepassingen van gelden bank

Hartelijk,
Ministerie van Veiligheid.
Copyright 1999-2011 Verified By Visa. Alle rechten voorbehouden.

Been (2)

We zijn nu bijna zes weken verder. Inmiddels heeft de dermatoloog me verwezen naar de vaatchirurg en die heeft na meerdere echo's vastgesteld dat een ader in mijn rechterbeen het bloed niet meer oppompt waardoor mijn been dik blijft en genezing van die lelijke wond uitblijft. Het vernietigen van een ader was de oplossing.

Afgelopen woensdag op de kleine OK in het Groene Hart ziekenhuis in Gouda. Na ongeveer 7 prikjes was het wat mij betreft gebeurd. Het woord is "prikjes", hoe vervelend ze ook zijn. Plaats van handeling: bovenop mijn dijbeen, richting de lies. Dezelfde avond was de operatie ingreep bij toeval op TV te zien. Stuk bloederiger dan ik heb gezien. Mijn been moest worden gezwachteld. Groot probleem; niet voldoende verbandmiddelen. Met een soort rekverband werd ik naar huis gestuurd. Het zakte al af voordat ik thuis was. Nota bene: druk houden op de te vernietigen ader is essentieel.

Afgelopen vrijdagochtend terug bij de verpleegkundigen van Dermatologie. Hoe konden ze me met zo'n rekverband naar huis sturen? Goede vraag. Het zwachtelen van der onderbeen is routine. Maar... Een bovenbeen, dat is andere koek. Met moeite werd het bovenbeen ingepakt. Tot mijn lies kwamen ze niet. Na effectief 200 meter lopen hing het al halverwege mijn knie. Dit is een onmogelijke opgave.

Ik heb het gevoel dat die verpleegkundigen voornamelijk te maken hebben met oude mensen die niet meer bewegen. Dan blijft dat verband wel zitten, ja. Maar als je gewoon mobiel bent, dan werkt het niet zoals voorzien. Ze vragen je op te bellen als het verband gaat zakken. Alsof ze het dan beter gaan verbinden! Het werkt gewoon niet. Bewegen is wel heel belangrijk, want dat bevordert de genezing.

Ik ben benieuwd hoe het verder gaat. Morgenochtend wordt het been opnieuw verzorgd en ingepakt. Ze zullen wel boos op me zijn. Je had eerder moeten komen! Ja, maar... Wanneer dan?

Been

Drie aanvallen van trombose hebben het vaatstelsel in mijn rechteronder- been definitief ondeugdelijk achtergelaten. Dat is de reden dat ik nu lijd aan een kwaaltje dat ik normaal met oude vrouwen associeer (pas op: smerig plaatje).


De dermatoloog en zijn verpleeg- kundigen hebben zich nu op me gestort. Enkele keren per week moet het been in het ziekenhuis worden verbonden, waarbij de wond meestal met antibioticazalf wordt dichtgesmeerd. We zijn nu twee weken verder en het heeft nog niets geholpen. Been is even dik, wond is even groot en vies. Sterker nog, de situatie verslechtert: er komen meer rotte plekken bij.

Per week zie ik minstens drie verschillende verpleegkundigen. Elk van hen heeft haar eigen ideeën (het zijn allemaal vrouwen) over de verzorging en de wijze van zwachtelen van het been. Er zit maar weinig consistentie in, hoewel ze braaf van alles in mijn dossier zetten (een steeds dikker wordende map die met de hand wordt volgeschreven). Het grootste deel van de mensen dat me behandelt, lijkt me volstrekt capabel. Ze komen deskundig over en zijn daarnaast aardig en attent. Het lijkt me rotwerk en zij doen het toch maar.

Maar: ik word niet beter. Iedere keer dat ik er ben, ziet mijn been er slechter uit. Natuurlijk, ik snap best dat genezing van zo'n wond tijd nodig heeft. Ik snap best dat die wond helemaal niet geneest als dat been niet dunner wordt. Er is echter geen spoor van verbetering terwijl men zich grote moeite getroost me te verzorgen. De dermatoloog wekte de laatste keer sterk de indruk dat hij dit niet weet op te knappen. Dat is weinig geruststellend.

Hoe nu verder? De patiëntenfolder spreekt opgewekt over de mogelijkheden als een en ander niet lukt. Er is een gemene deler: ziekenhuisopname en drastische, operatieve maatregelen. Help!

Een van die meiden beurde me laatst op: "het is nog nooit gebeurd dat we een wond niet dicht kregen", zei ze. Ik dacht: eens is de eerste keer.

Noem me ouderwets...

Misschien ben ik ouderwets. Ik ben name- lijk juridisch opgevoed met het idee dat iemand die is veroordeeld, na het uitzitten van zijn of haar door de rechter opgelegde straf, weer als volwaardig burger aan de maatschappij kan deelnemen. Van dat beginsel nemen we nu afscheid, zo blijkt uit het bericht hiernaast.

Kennelijk zijn de tijden veranderd. Ik heb er moeite mee. Misschien moeten de straffen strenger. Toch vind ik dat iemand een nieuwe kans moet krijgen na het "boete doen".

Valt het op dat ik in Utrecht ben afgestudeerd?

Jammer dan.

Social Media

Het is alweer een tijd geleden dat ik postte op dit blog. Dat komt door Twitter. Kleine gedachten leiden tot kleine berichten.

Volg me op www.twitter.com/janpaulk.

Zelfs als je niet wenst mee te doen met twitter, laat die link je zien wat me bezighoudt. Wil je wel  meedoen, dan kan ik je Thwirl aanraden. een prettig Windows-programmaatje waarmee je een echte tweep wordt. Voor Mac kan ik Nambu aanraden. Net zo fijn.

Ik sluit niet uit dat ik binnenkort opnieuw post op dit forum. Alleen: Twitter is leuker.

Oh ja, ik zit ook bij Facebook. Zoek maar op mijn naam.

Altijd verdacht

Een verdrietig bericht vandaag op ICT-site Webwereld.

Verleden jaar zijn enkele politiekorpsen om deze praktijk op de vingers getikt door het College Bescherming Persoons-gegevens. Toen gaven rechtse politici al aan dat de wet dan maar veranderd moest worden om deze illegale praktijk te legaliseren. Dat gebeurt dus nu.

Iedereen overal gevolgd. Iedereen bij voorbaat verdacht.

Partner B. heeft het al eens meegemaakt: ze ontving een sms-bericht: "Op die en die datum en dat tijdstip was u met uw auto met kenteken xx-xx-xx in de buurt van een plek waar een misdrijf is gepleegd. Weet u meer? Bel dan met de politie op het volgende nummer..." Afzender: de politie. Dit soort opsporingstechnieken staan op gespannen voet met het beginsel dat voor de wet eenieder onschuldig is totdat zijn of haar schuld wordt bewezen.

Kom niet aan met het argument: er is niets aan de hand als je niets te verbergen hebt. Iedereen heeft wel eens wat te verbergen. Dat is mijn goed recht. Dat recht wil ik uitoefenen, ook tegen de overheid, soms ook juist tegen de overheid.

Het is te hopen dat de Eerste Kamer gehakt maakt van dit wetsvoorstel. Van de Tweede Kamer hoeven we wat dat betreft niets te verwachten. Ik ben echter bang dat het nog wel even duurt voordat het in de senaat behandeld wordt. In maart zijn de verkiezingen. 't Zal erom spannen!