Verzekeren

Een tijdje terug kreeg ik last van een gedachte. Sommige gedachten gaan niet meer weg en deze had ook nog eens de onhebbelijkheid me te verontrusten. Ooit heb ik een overlijdensrisicoverzekering afgesloten. Eigenlijk is dat een raar woord want overlijden is de enige zekerheid die we hebben, waarmee er feitelijk geen sprake is van een risico. Goed, het gaat natuurlijk om het antwoord op de vraag "wanneer" en vooral ook of er dan genoeg geld is voor een fatsoenlijke uitvaart. Destijds had het verzekerde bedrag van nlg 7.500 me enorm geleken en zeker genoeg om de zaken defintief te regelen. Echter, we zijn een flink aantal jaren verder en onlangs bekroop me de gedachte dat het te weinig was. Ik informeerde bij de tussenpersoon en hoorde dat de polis door toegevoegde winstdeling nu eur 4.300 waard is. In florijnen is dat een kleine tienduizend gulden. Te weinig, volgens de tussenpersoon. Niet genoeg om zelfs maar een droog plakje cake te serveren.

Bijverzekeren was dus het idee: eur 1.700 erbij moest genoeg zijn om het plakje cake te verruilen voor een fijne lunch, waar ik zelf helaas niet meer bij aanwezig zou zijn. Mijn tussenpersoon deed me een kostenopgave en na mijn akkoord daarop stuurde hij mij een deels al ingevuld formuliertje, waarop hij met pijltjes had aangegeven waar actie van mij werd verwacht. Gezondheidsvragen. Daar ging ik de mist in. Ik heb ze eerlijk beantwoord. Ja, ik heb de afgelopen jaren een medisch specialist geconsulteerd. Hart- en vaatziekten. Gewicht (au!), lengte. Zoals ik al verwachtte kreeg ik een aanvullende vragenlijst toegestuurd. Meer pijnlijke vragen. ik moest een telefonisch consult arrangeren bij mijn huisarts omdat ik de moeilijker vragen niet zelfstandig kon beantwoorden. Bevend plakte ik de envelop met de aanvullende, eerlijk beantwoorde vragen dicht. Dit kon niet goed gaan. Het wachten op het vonnis begon.

Woensdag was daar een brief van de tussenpersoon bij de post. Het had de verzekeringsmaatschappij behaagd mij te accepteren. Er waren maar een paar hele kleine dingetjes om rekening mee te houden. Het premiebedrag was licht verhoogd (zo'n 20%). O ja, en als ik het komende jaar dood ging, zouden ze niet uitbetalen, tenzij ik onder de bus kwam. De klap op de vuurpijl: als ik arbeidsongeschikt zou worden, kreeg ik geen premievrijstelling. Betalen zou ik! Was getekend, een dochteronderneming van Fortis.

Hm. Toevallig heb ik me deze week laten controleren door de praktijkondersteuner van onze huisarts. Ze kon me blij vertellen dat ik in de laagste risicogroep zat om binnen tien jaar te overlijden door hart- en vaatziekten. Wel te zwaar maar geen fout vet, geen diabetes type II et cetera.

Feit blijft dat de verzekeraar het niet met me aandurft tegen de normale voorwaarden. Een paar honderd euro. Ik denk er over die hele bijverzekering maar te annuleren. Dan maar geen lunch. Droge cake is ook goed. Eén volgwagen moet genoeg zijn; wat heb je aan een eikenhouten kist? Karton brandt veel beter.

Fortis. Deze week kreeg ik een brief van ze. Dat ze anders gingen heten. Ik ben alweer vergeten hoe. Het is een mooie trigger om die al lang vergeten spaarrekening nu eens definitief op te zeggen. Niks geen vertrouwen meer in die firma!

Wereldvreemd

Vandaag trof ik weer een boeiend bericht aan dat ik de lezer niet wil onthouden. Hoe ver kan een kerk van het volk af staan?

Annabel (2)

Het zou goed kunnen zijn dat we Annabel hiernaast zien; ooit heb ik de foto "Olifant in Emmen" genoemd.

Vandaag werd bekend dat Annabel niet meer zo in vorm was; ze liep al niet meer zo lekker. Shock schijnt voor de beesten al levensbedreigend te kunnen zijn.

Vanmorgen riep ik gekscherend dat er kamervragen moesten worden gesteld. De PVV bedient mij gelukkig op mijn wenken (zie onder in het bericht).

Annabel

Vandaag ga ik mezelf de vraag stellen  -en achter het antwoord zien te komen- waarom een olifant die na een val in een gracht even geen zin heeft om weer op te staan, dood moet.

Later meer.

Crisis

Zondagmiddag. Een waterig fe- bruarizonnetje probeert door de grauwe wolken heen te breken. De straten zijn stil. Hoewel, niet overal. Wat nou crisis!

Ik denk dat de mensen het zat zijn dat hen een crisis wordt aangepraat. Het bedrijfsleven grijpt zijn kans en saneert, aldus gebruikmakend van het momentum.